من هستم

من همینجا هستم

درکنار تو...

باران که می بارد در دلم

سقف چشمانم چکه می کند

دریای قلبم که از بودنت پر می شود

موج های تنهایی آرام می گیرند

وقتی از بودنت خالی می شوم

ترسی در نگاهم موج می زند

ترسی که آسمان نگاهم از آن ترک برداشت

من نمی خواهم بترسم...

من می خواهم همیشه از بودنت پر باشم

نمی خواهم پشت درخت کاغذی رویاهایم

مثل کودکی قایم شوم

من یک قلب شیشه ای دارم

از بیرون همه آواها را می توانی ببینی

می توانی پرستوهای آزادی را بشماری

می توانی گل های دوست داشتنت را

که بعد از آب شدن برف های خوشبختی

از زیر پیچک های تنهایی

سراز خاک غربت قلبم بیرون آوردند ببینی

می توانی عکس خودت را در قاب دلتنگی هایم ببینی

می توانی آرزوی دیدن و هدیه دادن فانوس امید

به کودکانی که در نگاهشان

ترس از آن نقطه ی انتهای زندگی موج می زند را ببینی

می توانی دیدارمان را روی قاصدک آرزوهایم ببینی

همیشه قاصدک ها را که می خواستم فوت کنم

آرزوی دیدارمان را زیرلب زمزمه می کردم

من هستم

من همینجا هستم

درکنار تو...

مرا حس نمیکنی؟

به آن نقطه ی روشن قلبت

که در سیاهی ناامیدی می درخشد نگاه کن

کبوتر دلتنگی که آمد به سراغم

به او گفتم:

دلتنگم...

می دانم...او هم دلتنگ است

چشم آویز نگاهم را

که پر از دلتنگی و دوست داشتن است

برای او هدیه ببر

به او بگو:

من هستم

من همینجا هستم

درکنار تو...

هروقت که تنها شدی

چشم آویز نگاهم را

به چشمانت بیاویز

از پشت آن دوست داشتن هایم را ببین

بدان که من همیشه دلتنگ توام

من هستم

من همینجا هستم

درکنار تو...